2. Koka czy odwyk?

Popatrzyłam na zegarek- 7:00, na polu padał śnieg, co było normalne w grudniu. Czemu spałam tylko 3 godziny, a wcale mi się nie chciało dłużej spać? Może to przez to, że nie mogłam zamknąć myśli w mojej głowie. Z jakiegoś powodu chciałam podjąć tą głupią decyzję o odwyku, a druga połówka mózgu mówi co innego. Jezu, jak żyć?

- Mamo?- pytam po cichu, wchodząc do kuchni.
Nic.
- Mamo?!- krzyczę na cały dom, ale dalej nic. Nie ma jej w domu. och.
Zrobiłam sobie kanapki i z powrotem poszłam do swojego pokoju, nie miałam na dzisiaj jakiś szczególnych planów. W sumie to nie miałam żadnych planów.

Był poniedziałek, co oznaczało pójście do szkoły- czego na prawdę nienawidziłam. Zresztą jak każdy.
Ubrana, spakowana wyszłam z domu, na moje szczęście szkoła była nie daleko, więc spokojnie mogłam tam zajść na nogach, a droga zajmowała mi tylko 10 minut. Jedynym minusem śniegu jest to, że ciężko się chodzi, więc droga zajmuję mi około 20 minut. A tak to kocham śnieg.
Szłam z uśmiechem na twarzy, sama nie wiem dlaczego, po prostu miałam dziś dobry humor.
Na pierwszej lekcji było dość znośnie, siedziałam z Ariel- moją dobrą koleżanką. Miałam szczęście, że pan od polskiego mnie nie zapytał, bo na nic bym nie odpowiedziała. Cóż, przez weekend nie zdążyłam się nauczyć.
Po piątej godzinie byłam już zmęczona i chciałam tylko wrócić do mojego ciepłego łóżeczka. Wyszłam ze szkoły żegnając się wcześniej ze swoimi znajomymi, włożyłam słuchawki do uszu i nagle ogarnął mnie chłód, ból i... głód. Przypomniałam sobie Louisa i tą dziewczynę, opróżniłam kieszenie, portfel i sprawdziłam ile miałam pieniędzy.
-Za mało.-Westchnęłam cicho. Ale jeszcze nigdy nie brałam na kreskę, może mi się uda. Poszłam szybko do miejsca gdzie mieszka mój dostawca, zapukałam do drzwi. Dom był mały, drewniany, opuszczony, dookoła niego śmierdziało, a w środku jeszcze gorzej. Nie rozumiem, przecież był bogaty, prawda? Nigdy nie widziałam jego twarzy, zawsze miał kominiarkę, co jakiś czas wyjeżdżał na długo i wtedy miał zastępce. Miałam jednak cichą nadzieje, ze dziś będzie to on. Wszyscy nazywali go 'daddy'. Spojrzałam na dłonie i czekałam, aż ktoś mi je otworzy. Z zamyślenia wybudziło mnie skrzypienie ostrych drzwi.
-Czego?!- Zapytał mnie ciemno włosy chłopak stojący przede mną. Czyli jednak nie on.
-Um... jest Daddy? - Zapytałam po chwili gapienia się na niego.
-Nie ma.-Syknął.- A czego chcesz? Jeśli dragi to teraz ja się nimi zajmuję, jego nie ma i nie będzie dość długo.
-Tak, chce dragi.-Powiedziałam po chwili wahania.- Chce koke, jak zwykle.
-Moment, a właśnie płacisz teraz czy jak?- Spojrzał na mnie zimnym wzrokiem.
-Chce na kreskę, pierwszy raz to robię więc mi przysługuje i chce jeden woreczek.-Powiedziałam krzyżując ręce na piersi.
-Jasne.-Skinął i wszedł do środka, czekałam na niego mniej niż 5 minut.-Masz- Podał mi woreczek- sto złotych na za tydzień, bo jak nie to procenty, chyba wiesz?
-Tak, tak. Dzięki -Skinęłam głową, wzięłam woreczek schowałam go do kieszeni i poszłam w stronę swojego domu.
Weszłam do środka, sprawdziłam automatyczną sekretarkę.
-Mia tu mama, ja i tata dziś nie wracamy, delegacja się przeciągnęła. Przepraszamy cie i bardzo mocno kochamy, nie rób nic głupiego kochanie. Mama. -Odezwał się telefon, a ja chciałam zacząć tańczyć ze szczęścia. To znak z niebios. Uśmiechnęłam się szeroko, zamknęłam wszystkie drzwi, okna w domu i poszłam do sypialni, rozpakowałam się i przebrałam. Usiadłam przy biurku, wzięłam paczuszkę i otworzyłam ją. Kiedy opróżniłam cały woreczek, byłam w stanie euforii, nie czułam tego bólu, pustki a co najważniejsze głodu. Byłam szczęśliwa, śmiałam się cały czas, robiłam głupie rzeczy.
Po dłuższym czasie to wszystko przeszło i zrobiłam się senna, położyłam się do łóżka i zasnęłam.

Rano obudziły mnie jakieś krzyki.
Ledwo otworzyłam oczy, a już mogłam zobaczyć bałagan, który zrobiłam.
- Jaki kurwa syf- Westchnęłam.
Dopiero teraz zwróciłam uwagę na mamę, która stała w drzwiach.
- Miarka się przebrała, Mia!- usłyszałam głos mamy, już teraz mogłam powiedzieć, że źle to się skończy.
Głowa mi pękała, brzuch burczał i do tego zaczęło mi się kręcić w głowie.

Ostatnie co pamiętam, to biegnąca mama w moją stronę, kiedy upadałam na łóżko. Chyba zemdlałam.
Do głowy nasunęło mi się pewne pytanie: Czy Louis zdaję sobie sprawę, że ja jednak żyję?

 _________________________________________________________________________

Cześć! Na początku chcemy was przeprosić, że nie dodałyśmy wcześniej rozdziału, ale z powodów zdrowotnych nie byłyśmy w stanie. 

No więc, jak wam się podoba rozdział? 

Chcesz być informowana/y o nowych rozdziałach? [KLIK] 

~ Karola i Marcela